ალექსნდრე ჭავჭავაძის აწმყოთი უკმაყოფილებას კიდევ უფრო ამძაფრებს ნაწარმოების დასაწყისშივე პესიმისტური განწყობა, რომელიც იმ საქართველოს დიად საუკუნეებს მისტირის, როცა იგი ზღვიდან ზღვამდე იყო გადაჭიმული. რომანტიკულობა აქვე იჩენს თავს; პოეტი წარსულის ამ ბედნიერ წლებს მსწრაფმავალ სიზმრებს უწოდებს.