ქართული სამართალი იცნობდა საკუთრების დაკარგვის შემდეგ პირობებს.

დანაშაულის სუბიექტურიმხარე სისხლის სამართლის პასუხისმგებლობის ერთ-ერთიაუცილებელისაფუძველია. ბრალის განსაზღვრა აუცილებელია პასუხისმგებლობის დასაწესებლად. სისხლის სამართლის ისტორია ორ დიდ პერიოდს მოიცავს ბრალის ცნების განვითარების თვალსაზრისით.

საკუთრების წინააღმდეგ მიმართულდანაშაულთა შორის ქართულ სამართალშიცნობილია მეკობრეობა, ავაზაკობა, პარვა, რბევა, ძარცვა.

სამართალდარღვევათა სახეების განსხვავების საფუძვლად ამა თუ იმ ქმედებების სირთულე, მრავალსახეობა და არსის გათვალისწინება იყო მიჩნეული. დანაშაულთა კვალიფიკაციისას თუ პასუხისმგებლობის განსაზღვრისას დიდი მნიშვნელობა ენიჭებოდა დამნაშავის ასაკს, დამნაშავისფიზიკურ დაფსიქიკურმდგომარეობას, ასევე დანაშაულის ჩადენის ადგილს, დროსდა სხვა პირობებს თუ გარემოებებს.

უძველესი დროიდან საქმის გამრჩევი ყველა პირი იწოდებოდა მსაჯულად, ბჭედ ან მოსამართლედ. ქართული სამართლის ძეგლები განსაკუთრებულყურადღებას აქცევენ მოსამართლისათვის აუცილებელთვისებებს. ბაგრად კურაპალატის სამართლის წიგნში ხაზგასმულია, რომ მოსამართლე უნდა იყოსღვთისმოშიში, სამართლიანი, მოუსყიდველი, მიუდგომელი, რომელიც არავის ხათრით უსამართლობას არ ჩაიდენს. 

ვახტანგის სამართლის წიგნის მიხედვით პასუხისმგებლობის გამომრიცხველი გარემოებებია:

საუდის არაბეთში თვლიან, რომ ტერორისტების გამოსწორება , მათთვის კომფორტული პირობების შექმნით არის შესაძლებელი. საცურაო აუზი, ფიტნეს დარბაზი, ბილიარდი და სხვა სოციალური აქტივობების განსახორციელებელი სერვისები მათ განკარგულებაშია.